Hoi…aangenaam, Ricardo. Een ‘verhaaltje‘ over jezelf brengt je al snel tot het filosofische vraagstuk: “Tsja…wie ben ik eigenlijk??” Wat volgt is dan een kleine aanzet om in ieder geval het muzikale deel daarvan te doorgronden :-)
Ricardo zag het eerste levenslicht in het memorabele jaar 1966 in Amsterdam en daar heeft hij zijn gehele jeugd ook doorgebracht. Een echte tweeling: aan de ene kant zeer extravert, houdend van aandacht en de spotlight voor een stukje onvervalst cabaret met levenswijsheid en zelfspot. Aan de andere kant levensbeschouwend en introvert.

Zijn eerste schrede op het drumpad zette hij op 18-jarige leeftijd. Zijn vrienden gingen naar Spanje voor een vakantie zoals dat gebruikelijk was en is op die leeftijd. Ingegeven door gierende hormonen en om, voor velen de eerste keer, je zonder ouders compleet te laten gaan onder invloed van drank in lekker ‘foute’ disco’s.
Zo niet Ricardo….zo had hij zich voorgenomen. Hij zou zijn spaargeld uit gaan geven aan een drumstel, een instrument dat een enorme indruk op hem maakte, en zo geschiedde.
In de grote kelder onder zijn ouderlijk huis schitterde zijn nieuwe aanwinst. Stereo, draaitafel en lp’s (jaja…wie kent ze nog) naar beneden en proberen mee te spelen op de muziek waar men toen naar luisterde…new wave, 70’s rock, ska en incidenteel disco.

Maar wat een deceptie…. na ongeveer 7 maanden was hij het niveau ‘BOEM; TSJAK; BOEMBOEM; TSJAK’ nog niet ontstegen. Een combinatie van frustratie en ongeduld maakte zich van hem meester en hij dumpte zijn drumstel in de figuurlijke open haard, bond zijn drumstokken aan elkaar, nylon draadje met een haakje eraan en ging aan de waterkant zitten.

Wat bleef was een tweestrijd, want dat hij ritme had was hem, en ook zijn collega’s die hij af en toe horendol dreef met zijn meetikken op de muziek op bureaus en toetsenborden, wel duidelijk. Rond zijn 30ste verjaardag nodigde een bevriende Molukse vriend hem uit om het weer eens te proberen in een oefenruimte. Daar stond een drumstel en konden ze met bas en portable cd-spelertje (wie kent ze nog?) lekker een beetje “rommelen”. En alsof plots het kwartje (jaja…wie kent ‘m nog?) was gevallen zat hij ineens de meest lekkere funk en soul nummers mee te spelen. Niet volleerd maar toch zeker een mooie en veelbelovende start. De volgende dag direct zijn bankrekening geplunderd en binnen een uur stond hij als een kind in een snoepwinkel in een drumshop waar tientallen sets prachtig opgesteld stonden. Met een mooie drumset met dito cymbals stond hij een tijdje later weer buiten, met lege portemonnee maar vol geluk.

Sindsdien in verschillende bandjes gespeeld waarvan 3 serieuze en nu dus in de zomer van 2012 trots de drumtroon mogen bestijgen bij een groep erggggg fijne mensen welke ook nog eens errruggggg fijn musiceren en zingen(!!!!) welke jullie kennen, en hij sindsdien ook, als Eleven20one.
In het begin moest hij zelfverklaard stevig aanpoten om het uitgebreide repertoire zich eigen te maken en muzikale synergie te kweken met de band. Dat laatste ging wederzijds trouwens erg snel. Hij hoorde al snel muzikale en vocale invulling waar hij erruggggg blij van werd en hij is ondertussen terecht van mening dat hij met zijn spel ook weer een nieuwe impuls aan het totaalgeluid van de band heeft kunnen toevoegen.